Okyanusunda Bogulan Balık.
Nasıl başlıyacağını bilmeyen, neyi nasıl yapacağı hakkında en ufak bi fikri olmayan birisi var bugün burada. Kırılmış, bir o kadarda kırmış olan birisi. Sevdiceğini çok özlemiş ve sırf bu özlem yüzünden belkide bütün bunları yapan ben. Neyi nasıl yapacağımı inan bilmiyorum ben sevdiğim. Kalbim o kadar kırgın ki herkese. O kadar düşüncesiz davranıyor ki. Beynim bile şu an durmuş durumda. Hiç bişey düşünemiyor, bişey düşünmeye başladığı anda hata veriyor resmen. Sanki sana bi sarılsam, herşey geçicek gibi. Geçmiyeceğini bu kadar iyi bilirken halbuki. Gözümden akıcak damla kalmadı artık be sevdiğim. Senin o özleminn bile, kasıp kavurdu ortalığı. Sanki ağladığımda herşey geçip gidecek gibi, herşey düzelicek seninle eskisi gibi olucaz gibi. Bilmiyorum ben be paşam, hiç bişey bilmiyorum. Ben sadece seni, sana olan sevgimi ve senin beni sevdiğini biliyorum. Başka hiç bişey bilmesemde olur değil mi? Bırak başkalarınıda, sadece biz olsak olmaz mı? Diğer herkes yok olup gitse bugün? Olmaz mı be sevgilim? Yapamıyoruz paşam. Her şekilde herkesi hayatımıza davet ediyoruz. Neyin ne olduğunu bilmeden, hayatımıza soktuğumuz insanın bizi nasıl etkileyeceğini bilmeden bodoslama dalıyoruz işte.
Ben yoruldum dediğimde işte bunlardan bahsediyorum be ömrüm. Ben seni sevmekten yorulmam ki. Düğün stresi, araya giren mesafeler, ailelerin çatışması derken kendimize vakit ayıramaz olduk. Ve ben buna isyan ediyorum asıl. Seninle daha az konuşmamız, daha az birbirimize bakmamız.. Bütün bunlar birleştiğinde inan o kadar zor geliyor ki herşey. En ufacık bişeyde, en umulmadık bi yerde gelen o ağlama hisside sırf bu yüzdendir belkide. Sen anla beni bi sevgilim. Sadece sen anla. Başka kimseye ihtiyacım yok ki benim. Şu an sadece sana ihtiyacım var. Sesine, kelimelerine, sımsıcacık sarılmalarına. Sadece sana..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder